Opłatek bezdomnych. Jak w domu
Janusz ma 39 lat. To będą jego pierwsze święta, jako bezdomnego. Wczoraj spotkał się z ludźmi podobnymi do niego. Przyszli na wigilię do PCK.
- Takich złych świąt jeszcze nigdy nie miałem - w oczach Janusza pojawiają się łzy. - W zeszłym roku spędziłem je, jak normalny człowiek.
Zaraz wejdzie do stołówki Polskiego Czerwonego Krzyża przy ul. Floriana w Bydgoszczy.
- Rok temu o tej porze przyjechałem z Anglii do domu, na Gwiazdkę właśnie - wspomina 39-latek. - Pracowałem za granicą jako płytkarz. Ładnie zarabiałem: 5, czasem 6 tysięcy miesięcznie na rękę. Prawie wszystko wysyłałem do domu. Żona nie musiała pracować. Prowadziła dom.
Dom w Bydgoszczy
On ten dom miał w Bydgoszczy. Rodzinę tak samo, znaczy: żonę i 2 nastoletnie córki.
Rodzina mu się rozpadła. - Dwa miesiące temu, jak wróciłem niezapowiedzianie z Anglii, zastałem żonę w łóżku z jakimś facetem - opowiada Janusz. - Nie było kłótni. W ogóle nie rozmawialiśmy. Wyszedłem, jak stałem. Mieszkanie jest na nią, ona jest główną najemczynią. Dzieciaków od tamtej pory nie widziałem.
Wie tylko, że żona podjęła pracę. To nic nie zmieni, on nie wróci. Koczuje w muszli koncertowej, bo nie chce iść do schroniska. - Tak, zacząłem pić, żeby się rozgrzać. I żeby zapomnieć - przyznaje.
Nie ma żadnego stałego dochodu. Na darmowe obiady przychodzi do PCK. Wczoraj 80 osób zasiadło przy świątecznym stole w stołówce.
- To już nasza 24. wigilia - mówi Danuta Szukalska, dyrektor oddziału okręgowego PCK w Bydgoszczy. - Udało się nam przygotować poczęstunek, przede wszystkim dzięki wolontariuszom, przeprowadzonej przez nich kweście i dzięki sponsorom.
Historie przy stole
Każdy, kto usiadł do stołu, ma smutną historię. Marek też.
Mieszka kątem u siostry. Inaczej spałby pod mostem. - Skończyłem 58 lat - zaczyna. - Żona zmarła 19 lat temu. Troje dzieci prowadzi swoje życie. Nie mam z nimi kontaktu.
Ma za to 600 złotych na miesiąc. - Opieka tyle mi przyznała - dodaje bydgoszczanin.
Z zawodu jest mechanikiem, ale pracował w różnych branżach. Teraz nawet nie szuka pracy. Nie wierzy, że ją znajdzie. Tym bardziej że przeszłość ma nieciekawą.
- Dwanaście lat spędziłem na wczasach. Czyli w więzieniu. Siedziałem za pobicia i takie tam - nie chce o tym rozmawiać.
Włodzimierz, 60-latek, koczuje na klatkach schodowych. - Bardzo dziękuję za życie w schronisku, to nie dla mnie - macha ręką.
Dobrze mu szło w przeszłości. - Mieszkałem na Śląsku, pracowałem w hucie, ładnie zarabiałem - mówi. - Zakochałem się w takiej jednej pani. Przyjechałem za nią aż do Bydgoszczy.
Miłość była, ale się skończyła. - Ta kobieta jest teraz w szpitalu w Świeciu - zaznacza Włodek. - Zostałem sam. Dostaję z ośrodka opieki społecznej 604 złote miesięcznie.
Pytam, na co mu wystarcza. - Na skarpetki - uśmiecha się, chociaż do śmiechu mu wcale nie jest.
Grzegorzowi też nie jest. 59 -latek mieszka w altance na terenie rodzinnych ogródków działkowych. - Od dwóch lat - podkreśla. Dodaje też, że sam zrobił remont domku. Ma pokój, kuchnię, niby-łazienkę. Da się żyć.
271 złotych
Wyuczył się na ślusarza. - Nie pamiętam, ile przepracowałem lat, ale dużo, nawet bardzo dużo - myśli głośno. Teraz otrzymuje z opieki społecznej 271 złotych. Za dużo, by umrzeć, a za mało, żeby żyć.
Wszyscy siedzą przy stole elegancko zastawionym. U siebie tak przecież nie mają. W większości w ogóle domów nie mają. Ryby, sałatki, mięso pieczone, kotlety. Ślinka leci. Łzy też lecą.
W takiej chwili bezdomni, samotni, schorowani ludzie jeszcze bardziej uświadamiają sobie, co stracili. Dzielą się opłatkiem, składają nawzajem życzenia. Niech chociaż połowa się spełni. Słychać kolędy. Po poczęstunku ubodzy dostaną jeszcze paczki. Taki świąteczny prowiant.
- Moja historia by się nadawała na film - twierdzi Janusz, gdy już siedzi nad talerzem. - Oby tylko skończył się dobrze.