Pozamykane w domach, pozbawione spotkań z rówieśnikami, muszące uczyć się zdalnie - nasze dzieci cierpią przez lockdown

Pamiętacie Państwo, jak płynął wam czas, gdy byliście dziećmi, nastolatkami? Dwa miesiące wakacji zdawały się całą wiecznością. Spowodowana pandemią izolacja trwa już - z niewielkimi przerwami - prawie rok. Dla naszych dzieci i wnuków, dla których każdy miesiąc jest kluczowy w rozwoju, to bardzo dużo. Zdalne nauczanie, brak spotkań z rówieśnikami, godziny (jeszcze dłuższe) spędzane przed komputerem. A do tego strach, niepewność. Z tym wszystkim borykają się dzieci i młodzież. I to nie pozostanie bez wpływu na ich zdrowie psychiczne.

Koronawirus wymusił na każdej rodzinie zmianę dotychczasowego trybu życia i totalne przeorganizowanie życia rodzinnego, codziennej logistyki, wspólnego spędzenia czasu.

Konieczność ciągłego przebywania w mieszkaniu (lub, jeśli ktoś ma nieco więcej szczęścia: w domu) może budzić napięcia, a w konsekwencji - rozdrażnienie, nad którym nie wszyscy potrafimy zapanować.

Nie potrafimy jeszcze ocenić odległych skutków tej sytuacji dla naszego zdrowia psychicznego i wzajemnych relacji. Ale już w tym momencie widzimy poważne problemy.

Osamotnieni, zdołowani

Problemy psychiczne stanowią jeden z największych problemów zdrowotnych na świecie. Według szacunków Światowej Organizacji Zdrowia choroby psychiczne, zwłaszcza depresja, są drugą po chorobach układu krążenia przyczyną niepełnosprawności na świecie.

Kiedy w marcu 2020 roku wybuchła epidemia, początkowe niedowierzanie w istnienie koronawirusa ustąpiło panice i lękowi przed nieznanym. W obronie przed szybko rozprzestrzeniającą się chorobą zakaźną władze wielu państw zarządziły narodowe kwarantanny.

W efekcie całe społeczeństwa zaczęły zmagać się z kryzysami emocjonalnymi i problemami psychicznymi. Dotyczą one także dzieci i młodzieży.

Może nawet - szczególnie ich.